Ο Lord Litter κατά κόσμον Jorg Dittmar δεν είναι πια μαζί μας.
O Jorg υπήρξε ένας πολύ καλός φίλος από το 1989 όταν για πρώτη φορά μιλήσαμε στο τηλέφωνο, σε μια εποχή που έψαχνα μια άκρη στην Γερμανία για να κάνουμε εμφανίσεις με τους Flowers of Romance.
«Δεν είμαι μάνατζερ» μου είπε «δώσε μου την διεύθυνσή σου να σου στείλω και θα δεις τι κάνω».
Από τότε ήμασταν σε συνεχή επαφή και εκείνος ήταν ο άνθρωπος που με σύστησε στον Mick Magic όταν ο Mick είχε την M&E που κυκλοφόρησε την συλλογή μας The Flowers of Romance… The Story so Far καθώς και τον Don Campau που είχε και εκείνος την ιστορία του και τελικά μου έδωσε μια εκπομπή στον KOWS 92,5FM.
O Mick ανακοίνωσε τα κακά νέα σήμερα, λέγοντας πως ο Lord Litter, o Προστάτης Άγιος του Underground, νικήθηκε από το ΧΑΠ με το οποίο έδινε μάχη.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Πριν 10 μέρες είχαμε ανταλλάξει μηνύματα.
Ο Lord Litter ζούσε στο Βερολίνο και ξεκίνησε ως μουσικός στα τέλη της δεκαετίας του ’70, την εποχή της Neue Deutsche Welle.
Για λίγο δούλεψε ως μανατζερ άλλων μουσικών αλλά αποφάσισε να αποτραβηχτεί από την επιφάνεια της μουσικής βιομηχανίας και να περάσει στο underground.
Ξεκίνησε κυκλοφορώντας την μουσική του σε κασέτες, αδιαφορώντας για τους δίσκους βινυλίου, τραγουδώντας και παίζοντας τις περισσότερες φορές όλα τα όργανα ο ίδιος ενώ κατά καιρούς έπαιζε ζωντανά με τους The Lord Litter Band ή την Ανατολικογερμανική prog-rock μπάντα Das Freie Orchester από το 1990 μέχρι το 1992.
Δυο εβδομάδες μετά την πρώτη μας επικοινωνία, έλαβα έναν μεγάλο φάκελο με κανα-δυο κασέτες που είχαν ολόκληρα άλμπουμ του και έναν πάκο από flyers συγκροτημάτων και φωτοτυπίες σελίδων επι σελίδων με διευθύνσεις καλλιτεχνών για να έρθω σε επαφή και αναλυτικά τι έκανε ο καθένας τους.
Αυτές τις φωτοτυπίες τις έστελνε σε όσους περισσότερους καλλιτέχνες μπορούσε για να έρθουν σε επαφή μεταξύ τους.
Ο Lord Litter έκανε από τότε μια ραδιοφωνική εκπομπή που έβγαινε στον αέρα από ένα σταθμό του Wupertal στην οποία έπαιζε κυκλοφορίες μόνο underground συγκροτημάτων.
Αυτή την εκπομπή την αναπαρήγαγε σε κόπιες τις οποίες έστελνε σε άλλους underground ραδιοφωνικούς σταθμούς ανα τον κόσμο, οπότε με αυτόν τον τρόπο έσπερνε το underground Ευαγγέλιο σε όλο τον πλανήτη.
Ήταν οι εποχές εκείνες του ταχυδρομείου. Του snail-mail όπως το έλεγε. Της αλληλογραφίας-με ταχύτητα σαλιγκαριού.
Έστελνα ένα γράμμα που θα έκανε δύο εβδομάδες να το λάβει, για να μου έρθει η απάντηση έναν μήνα αργότερα.
Μέχρι το τέλος δεν καταδέχτηκε να ασχοληθεί με τα social media διότι, όχι εντελώς άδικα, τα θεωρούσε ως ένα δηλητηριώδες όπλο του συστήματος, παρα μόνο, έκανε ένα δικό του site που τώρα που το τσεκάρω, δεν λειτουργεί…
Πρόλαβε όμως να αρχειοθετήσει 600+ εκπομπές του σε αυτό εδω το λινκ και διάφορες παρουσιάσεις που έκανε ΕΔΩ.
Το 1992 πήγα στο σπίτι του στο Βερολίνο.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να μου δείξει πως στην τεράστια δισκοθήκη του είχε το 666 των Aphrodite’s Child.
Για όσο έμεινα στην πόλη, μιλούσαμε συνεχώς, για τα πάντα και κάποιο απόγευμα με πήρε και πήγαμε σε μια πρόβα των Das Freie Orchester στο Ανατολικό Βερολίνο.
Τον αναφέρω φυσικά στο κείμενο που έγραψα από το ημερολόγιο που κράτησα από εκείνο το ταξίδι μουκαι μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ.
Για τα επόμενα χρόνια συνέχισε να βοηθά τα συγκροτήματα που βρίσκονταν στο underground, πήγε σε μεγαλύτερο ραδιοφωνικό σταθμό στο Βερολίνο και έκανε κι εκείνος εκπομπές στον KOWS όπως εγώ.
Σίγουρα είχα μετρήσει 36 άλμπουμ του που είχαν κυκλοφορήσει όχι μόνο σε κασέτες αλλά αργότερα βγήκαν και σε CD από διάφορες εταιρίες.
Φυσικά φιλοξένησα ΕΔΩ μια συνέντευξη που κάναμε μαζί, ενώ τραγούδησε και κάποιους στίχους στο τραγούδι “Second Chance” των New Zero God & Friends.
Το τελευταίο πράγμα που μου έστειλε ήταν το Debüt & Abschied που κυκλοφόρησαν τον Γενάρη του 2023 οι Das Freie Orchester από το οποίο είναι αυτό το βίντεο.
Τον τελευταίο χρόνο είχαμε και οι δύο προβλήματα υγείας και είχαμε ανταλλάξει μερικά μηνύματα.
Πριν 10 ημέρες μου έστειλε το τελευταίο μεηλ του:
«Σε σκεφτόμουν συχνά πρόσφατα αλλά δεν τόλμησα να γράψω…
Λοιπόν…τα πράγματα δεν είναι τόσο καλά εδώ…αυτό το ΧΑΠ είναι πραγματικά ένα τέρας και ψάχνω τρόπο να συνεχίσω…Είμαι πάλι στο νοσοκομείο για να λαμβάνω πληροφορίες για την πνευμονική λειτουργία και τη ζωή ένας ιδιαίτερος τρόπος με κάθε είδους μόνιμη θεραπεία σε συνδυασμό με κάθε είδους φάρμακα…
Όλα θα εξελιχθούν τις επόμενες εβδομάδες…μήνες…αυτό είναι το μόνο που μπορώ να πω αυτή τη στιγμή…»
O Don Campau δημοσίευσε το παρακάτω μήνυμα απο τον γιο του Jorg:
“Hi, I am visiting John Lennon. This is no joke. The COPD worsened that much that they could not do anything. It’s all right, I had a great life, a bit short, what can you do. I know we will meet again somewhere, bring your instruments, we will have jam sessions. I am surrounded by my family and girlfriend so I am feeling great. Please spread the news to as many friends as possible ! I repeat it’s no joke! My son will send this mail when the time has come! Cheers LL”
Καλέ μου φίλε Jorg. Θα σε αποχαιρετίσω όπως έκλεινες πάντα τα μηνύματά σου…
Όταν το 2012 η Secret Sin Records κυκλοφόρησε το μίνι άλμπουμ των New Zero God με τίτλο Club Bizarre τα έξι από τα επτά τραγούδια υπήρχαν ήδη στο άλμπουμ μας Fun Is A Four Letter Word.
pic by Elias Moraitis
Το ένα παραπάνω τραγούδι που συμπεριλήφθηκε ήταν το “Widow’s Walk”.
Ο Περίπατος της χήρας…
Είχα μια συζήτηση πριν γράψω τους στίχους και τότε έμαθα πως έτσι έλεγαν ένα μπαλκονάκι ή μια πλατφόρμα με κάγκελα που έφτιαχναν στον τελευταίο όροφο των παράκτιων σπιτιών της Βόρειας Αμερικής του 19ου αιώνα.
Μου είπαν πως λεγόντουσαν έτσι επειδή οι γυναίκες των ναυτικών, έβγαιναν εκεί για να δουν αν επιστρέφουν οι σύζυγοί τους, συχνά μάταια καθώς ο ωκεανός τους κατάπινε, αφήνοντας τις γυναίκες χήρες.
Βάζω εδώ σχετική φωτογραφία για του λόγου το αληθές…
Το θέμα μου φάνηκε κατάλληλο για να γράψω στίχους που να έχουν να κάνουν με ένα στοιχειωμένο σπίτι.
Έτσι λοιπόν έγραψα τα παρακάτω, στα Αγγλικά φυσικά:
Ντύνεται με το καλό της φόρεμα
Και προσεύχεται να είναι τούτη η μέρα
Το άρωμα της κανέλας, καθώς πάει προς την πόρτα.
Η εμφάνιση της πρέπει να είναι καλή για εκείνον.
Πάει περίπου ένας χρόνος από τότε που σαλπάρισε με το καράβι του
Δεν υπάρχουν λόγια που θα την μεταπείσουν
Κοιτάζει κάθε μέρα την θάλασσα από την οροφή
Και κάθε μέρα περιμένει για ένα σημάδι
Η εμφάνιση της πρέπει να είναι καλή για εκείνον
Μην πας σήμερα στον περίπατο της χήρας
Έκλαψε σήμερα στον περίπατο της χήρας…
Βαζει τα καλά της και προσεύχεται να είναι τούτη η μέρα
Κοιτάζει προς την Ανατολή, κοιτάζει προς την Δύση
Αλλά εκείνη η μέρα δεν πρόκειται να έρθει.
Η εμφάνιση της πρέπει να είναι καλή για εκείνον
Εχουν περάσει περίπου 100 χρόνια από τότε που εκείνη μαράθηκε
Και όλα είναι σχεδόν τα ίδια
Εκείνο το άρωμα κανέλας στο δωμάτιο, και τα βήματα της που δεν χάνονται…
Η εμφάνιση της πρέπει να είναι καλή για εκείνον
Μην πας σήμερα στον περίπατο της χήρας
Έκλαψε σήμερα στον περίπατο της χήρας…
Δεν διαθέτουμε κάπου αλλού αυτό το τραγούδι. Μπορείτε να το δείτε ως βιντεάκι από την στούντιο εκτέλεση που έβαλα στην αρχή του κειμένου ή σε αυτό εδώ το βίντεο που το παίζουμε ζωντανά κάποιο βράδυ στο θέατρο ΕΜΠΡΟΣ σε πιο extended version βέβαια…
Today, Raymond Watts and his venerated project PIG have released the first taste of his new album ‘Red Room’ with the single and accompanying video for “Crumbs Chaos & Lies” that features Alexis Mincolla of 3Teeth.
With this tumultuous new single and video in mind, Raymond Watts recently stated: “I like to wrap the poison sweets in the finest treats and envisioned this as the sound of PIG officiating at my own funeral.“
Inundated with Industrialized electronic glamour stained rock, ‘Red Room’ features contributions from Jim Davies, a longtime member of Pitchshifter, along with Emily Kavanaugh (Night Club), Chris Hall (Stabbing Westward), Burton C Bell (Fear Factory), I Ya Toyah, Chris Connelly (Revco, Ministry), En Esch (KMFDM) and Marc Heal (Cubanate).
‘Red Room’ will be released on May 17th by Metropolis Records on CD and through all digital and streaming platforms.
nick nicely – psych maverick/genius, Nick is back on FdM, and in epic mood with ‘Mike Hall Is Calling’, including towering choruses and surreal twists, a psychedelic ghost story from the dead, or half-dead – it seems an ‘accident’ on a cliff has led an unquiet spirit to interfere in electronic communications…now the work switchboard is buckling too…
I love how Nick creates his unique psychedelic wall of sound (can you believe he released ‘Hilly Fields’ over 40 years ago?) but I’ll leave it to others far better qualified than me to comment on ‘Mike Hall’ ‘Brilliant’, Nick Saloman ‘Outstanding’, Gideon Coe, BBC 6Music
the single islimited to 300 copies
Nickolas Laurien, known professionally as Nick Nicely, is an English singer-songwriter who records psychedelic and electronic music. He is best known for his 1982 single “Hilly Fields (1892)“. Nicely released only one other record in the early 1980s, the single “D.C.T. Dreams“, before retreating from the music industry. The influence of “Hilly Fields” has been noted on Bevis Frond, Robyn Hitchcock, Robert Wyatt, and XTC‘s psychedelic alter egos the Dukes of Stratosphear, as well as the hypnagogic pop movement of the 2000s.
Nicely was born in Greenland during a transatlantic flight layover and grew up in Hitchin, a town near London. In the late 1980s, he became involved with the burgeoning acid house and rave scene in the UK. With collaborator Gavin Mills, the duo produced a number of house tracks in the early 1990s under the names Psychotropic, Freefall and Airtight and enjoyed some chart success. Following years of negotiations, a compilation of Nicely’s two singles and unreleased tracks recorded between 1978 and 2004, titled Psychotropia, was released in 2004. Since then, he has released five albums of new material: Lysergia (2011), Space of a Second (2014), Sleep Safari (2017), Secret Life Of Chance (2022), Afterworld (2023).
During the 1980s, APB was one of the most popular alternative bands in the New York Tri-State area, touring frequently and enjoying regular airplay on Long Island’s WLIR Radio
Liberation Hall will reissue The Radio 1 Sessions by long-running Scottish post-punk band APB on June 7.
Originally released in 2006, the title gathers 19 sessions recorded between 1981 to 1984 for BBC Radio 1 deejays John Peel, David Jensen, and Peter Powell. Newly remastered by Randy Perry, The Radio 1 Sessions will be available on CD and digital with distribution via MVD Entertainment Group (USA) and Wienerworld (UK).
Fifteen of the songs that appear on The Radio 1 Sessions are only available on this release. The Radio 1 Sessions is the final title in Liberation Hall’s reissue campaign for APB and it follows Something to Believe In, Cure for the Blues, and Three.
Pre-order The Radio 1 Sessions on Amazon or Bandcamp. The first digital single “Back Inside Your Heart” is available now.
In 1979, APB was formed in Aberdeen, Scotland. Taking inspiration from the D.I.Y. (“Do It Yourself”) spirit of punk rock, teenagers Iain Slater (singer, bassist), Glenn Roberts (guitar), and George Cheyne (drums) rehearsed relentlessly and signed with local independent Oily Records at the dawn of the 1980s.
The band’s trademark post-punk dance rhythms were there from the start, with debut single “Shoot You Down” crackling with serrated guitar and Slater’s native vocal inflections.
APB was in lock step with similarly militaristic dance factions of the time — Gang of Four, Au Pairs, Delta 5 — but their own music was more celebratory and inclusive. Everyone was invited to an APB party.
“When I bought the second APB single, ‘Shoot You Down,’ I was blown away by the pure energy and sparse funk groove that drove the record,” said Matt Pinfield, former host of MTV’s 120 Minutes. “Over the course of the next few years, I saw the band live about 15 times. They would always pack clubs in New York, New Jersey, and Long Island — anywhere they received airplay.”
In 2024, APB remains an active touring band which includes original members Slater, Roberts, and Cheyne. Over the decades, APB’s sparse, rhythmic sound has influenced everyone from the Red Hot Chili Peppers to Franz Ferdinand. A new generation is primed to make their acquaintance.
APB – Something to Believe In (CD/DL: Lib Hall 5085) 1. My Love | 2. Higher the Climb | 3. Crooner’s Lullaby | 4. From You and Back to You | 5. Danceability | 6. Crazy Grey | 7. Stop Before I Go | 8. Out of Town | 9. Got It in One | 10. Play It | 11. Wonderdrug | 12. Back Inside Your Heart | 13. Hypnotic Love Affair | 14. Don’t Close the Door | 15. Take Me to a Good Place | 16. What Kind of Girl? | 17. You Can’t Have Her | 18. Something to Believe In | 19. So Many Broken Hearts.
All songs written by APB (George Cheyne, Glenn Roberts, Iain Slater). Published by Kobalt MusicPublishing.
On March 15, 2024 London post-punk mavericks Folk Devils re-united after a 5-year absence to perform a 40th Anniversary show at the legendary 100 Club on London’s Oxford Street. ‘Broken Heads‘ is a document of that evening, seventeen songs, over an hour of hi-octane post-punk-blues-swamp-rock energy.
Named after Stanley Cohen’s book on youth subcultures “Folk Devils and Moral Panics”, this highly underrated British band was formed by Co. Durham native Ian Lowery (formerly of The Wall and Ski Patrol) in late 1983 with a line up that consisted of Mark Whiteley (Bass), Kris Jozajtis (Guitar) and Alan Cole (Drums). Throughout their short lifespan, the band released several acclaimed independent singles including 1984’s “Hank Turns Blue” and “Beautiful Monster”, 1985’s intense “Fire And Chrome” EP, and recorded three sessions for BBC Radio’s John Peel Show.
By early 1984, their heady brew of swampy rock on a bed of bastardized blues had created a vehicle for Lowery’s increasingly misanthropic worldview. A well-honed gutter poet since the early days of punk, Ian developed an idiosyncratic style, fusing a natural gift for sly wordplay and a well-turned snarky phrase with his often vitriolic and poignant lyrics channeled through an explosive onstage persona.
By 1985, their sound was becoming sharp, ominous, brooding and urgent, and had taken shape with the help of producer Richard Mazda, with whom they collaborated several times. The band gigged constantly, most memorably sharing bills with the likes of The Fall, Nick Cave and the Bad Seeds, The Gun Club and Spacemen 3. They also toured extensively throughout Europe and were featured prominently in the UK music press. Sadly, by early 1986 frustration within their ranks had created a point of no return, and the band imploded. Ian Lowery passed away in 2001, age 45.
Kris and Mark reformed the band in 2016 with an idea to play occasional re-union shows which they did until 2020’s Covid lockdown forced them to shelve their plans. The new line-up of the band did however release the acclaimed “Forever” EP that year featuring two brand new songs — “Forever” and “My Slum Soul” — both included in this live set. 2024 presented them with an opportunity to re-group and celebrate 40 years of mischief and mayhem. The 100 Club was packed with friends, followers and family comprising several generations of revelers. The sound was pristine, the performances sharp (for the most part) and the mix-down superb. Enjoy this souvenir of a band still at the top of their game. Better the devil you know!
Credits:
Kris Jozajtis – Guitar, Backing Vocals
Mark Whiteley – Bass Guitar, Backing Vocals
Dave Hodgson – Vocals, Percussion, Harp
Nick Clift – Guitar
Tom Fenner – Drums*
* special guest, formerly of Microdisney and Voice Of The Beehive
Τo Σάββατο 11 Μαϊου, οι New Zero God εμφανίζονται στο Κοινωνικό Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα Λαμπηδόνα (Άλσος Αγίας τριάδας – Βύρωνας).
Οι New Zero God σχηματίστηκαν τον Μάρτιο του 2006 από τον Mike Πούγουνα και μέλη που έπαιζαν μαζί του, στα συγκροτήματα Flowers of Romance και Nexus.
Μέχρι σήμερα το συγκρότημα έχει ανοίξει τις συναυλίες για τους Αμερικάνους Christian Death, τους Άγγλους Legendary Pink Dots και τον θρυλικό Βρετανό μουσικό Andi Sex Gang (των Sex Gang Children) ενώ συχνά-πυκνά ασχολείται μαζί τους ο διεθνής μουσικός τύπος.
Το πρώτο άλμπουμ των New Zero God κυκλοφόρησε με τίτλο “Fun Is A Four Letter Word” το 2010 από την Ελληνική εταιρία Puzzlemusik Records.
Ακολούθησε μια συνέντευξη στο περιοδικό Muen από το Los Angeles, και μια ακόμα στο Βρετανικό μουσικό έντυπο Dominion, για να ακολουθήσει μια παρουσίαση από το διεθνές μουσικό περιοδικό Terrorizer.
Τον Μάιο του 2011, ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, Μike Πούγουνας, προσκλήθηκε να πάρει μέρος, μαζί με μουσικούς από την Αγγλία, την Αμερική και την Νότια Αφρική, στη διασκευή του τραγουδιού του David Bowie, “Everyone Says Hi” για την ενίσχυση του Αγγλικού ιδρύματος κατά των εγκλημάτων μίσους, Sophie Lancaster Foundation (S.O.P.H.I.E.).
Τον Ιούνιο και τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς οι New Zero God βρέθηκαν στα charts του Bρετανικού περιοδικού Dominion με το τραγούδι “Kiss The Witch”.
Σε συνεργασία με μουσικούς από διάφορες χώρες, κυκλοφόρησαν τον Δεκέμβριο του 2011 το τραγούδι “Second Chance” ως New Zero God & Friends με σκοπό τα έσοδα από τις πωλήσεις να πηγαίνουν στο Αμερικάνικο ίδρυμα για κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά, HAWC.
To τραγούδι έμεινε ολο τον Γενάρη αλλα και τον μισό Φλεβάρη του 2012 στο νούμερο 1 του Αμερικάνικου CD Baby.
Τραγούδια του συγκροτήματος έχουν συμπεριληφθεί στην συλλογή του Βρετανικού περιοδικού Devolution, στην επίσης Βρετανική συλλογή “The Blackout Crypthology”, στην Γερμανική συλλογή “Gothic Vision III”, στο Αμερικάνικο Lollipop Magazine αλλά και σε πολλές άλλες συλλογές από διάφορες χώρες.
Στις 4 Ιουλίου του 2012 ήρθε η σειρά τού μίνι άλμπουμ των New Zero God με τίτλο “Club Bizarre” να κυκλοφορήσει από την Βρετανική εταιρία Secret Sin Records, ενώ στις 28 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς το συγκρότημα πήρε μέρος στην ταινία “Athens Drift” του Βρετανού σκηνοθέτη Paul Druce, με τον Πούγουνα να κρατάει έναν μικρό ρόλο.
Στις 13 Ιανουαρίου του 2013 η Secret Sin Records έβγαλε στην αγορά το άλμπουμ “MMXIII” ενώ στις 25 Μαρτίου κυκλοφόρησε διαδικτυακά το τραγούδι “The Night Calls Your Name” με συμμετοχή της τραγουδίστριας των Jaded Star, Maxi Nil του οποίου τα έσοδα προορίζονται για την ενίσχυση του Sophie Lancaster Foundation (S.O.P.H.I.E.).
Τον Αύγουστο του 2013 ο Πούγουνας δημιούργησε το The Greek Underground Scene με σκοπό να προβάλλονται τα συγκροτήματα της Ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής αλλά και να γίνονται φεστιβάλ αλληλεγγύης για Ελληνικούς οργανισμούς και ιδρύματα που το έχουν ανάγκη.
Ηδη εχουν διατεθεί δωρεάν δύο διαδικτυακές συλλογές Ελληνικών συγκροτημάτων και με πρωτοβουλία του The Greek Underground Scene έχει γίνει μια συναυλία από 5 Ελληνικά συγκροτήματα, το 2014, τα έσοδα της οποίας διατέθηκαν για ν αγοραστούν φάρμακα για το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού.
Τον Δεκέμβριο του 2013 η Surgut Resort Records κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων το 7” single των New Zero God, “Destination Unknown / Forever Today”.
Στις 4 Φεβρουαρίου του 2014, το “ΜΜΧΙΙΙ” επελέγει από τους αναγνώστες του Ευρωπαϊκού περιοδικού Terra Relicta ως ένα από τα 22 καλύτερα αλμπουμ για το 2013 ανάμεσα σε άλμπουμ των Black Sabbath, Nick Cave, Mission, New Model Army και άλλων, καταλαμβάνοντας την 9η θέση. Στις 5 Φεβρουαρίου 2014 η Ελληνική ανεξάρτητη εταιρία B-otherside Records κυκλοφόρησε την Ελληνική έκδοση αυτού του άλμπουμ (με ένα παραπάνω τραγούδι από την Αγγλική).
Toν Δεκέμβριο του 2014 το Forever Today συμπεριελήφθη στην συλλογή της Αγγλικής Deadfall, “Dark Secrets” ενώ τον Ιανουάριο του 2015 το τραγούδι “Dead Inside” συγκαταλέγει στην διεθνή συλλογή “For The Bats Vol. 2” (μια συλλογή με σκοπό την οικονομική ενίσχυση του Αυστραλέζικου Καταφυγίου Άγριας Φύσης Tolga Bat Hospital που σκοπό έχει την περίθαλψη και φροντίδα της νυχτερίδας).
Tον Φεβρουάριο, το Kiss The Witch συμπεριλήφθηκε στην Ιταλική συλλογή “Voices from Mislealia Vol. 1”.
Στις 18 Απριλίου του 2015 οι New Zero God εμφανίστηκαν ζωντανά στο club Ekidna στην Ιταλική πόλη Modena. (Την συναυλία άνοιξαν οι Ιταλοί Dead Inside οι οποίοι πήραν το όνομά τους από το ομότιτλο τραγούδι των New Zero God).
Όταν το συγκρότημα επέστρεψε στην Ελλάδα, άρχισε να δουλεύει το υλικό του επόμενου άλμπουμ.
Στις 8 Ιουνίου οι New Zero God αποφάσισαν να διαθέσουν στους φιλους τους δωρεάν μεσω της σελίδας του συγκροτήματος στο Bandcamp το Zona Pericolosa. Ένα μίνι άλμπουμ με 5 τραγούδια ηχογραφημένα ζωντανά στο live της Ιταλίας.
Τον Οκτώβριο η μπάντα μπήκε στο στούντιο για να ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις για το νέο άλμπουμ και τον Δεκέμβριο είχε ηδη παραχωρήσει το τραγούδι “Pen Like A Knife” για την συλλογή “Absolution” της Βρετανικής Deadfall.
Tο “Short Tales & Tall Shadows” κυκλοφόρησε στις 15 Μαρτίου 2016 σε CD ενώ ένα μηνα αργότερα κυκλοφόρησε και σε δίσκο βινυλίου (με κάποια διαφορετικά τραγούδια από εκεινα του CD).
Τον Οκτώβριο του 2016, σε συνεργασία με το Σκωτσέζικο συγκρότημα Savage Cut κυκλοφόρησε σε περιορισμένα αντίτυπα το 7” single “Redemption”.
Με το τέλος του χρόνου, οι New Zero God, ηχογραφούν μια διασκευή του τραγουδιού “Airport” τoυ Αγγλικού ‘70ς συγκροτήματος Motors, σε συνεργασία με τον Βρετανό DJ Cruel Britannia του Βρετανικού συγκροτήματος The Glass House Museum και την πρωτοχρονιά το διαθέτουν δωρεάν μεσω Bandcamp για τους φίλους τους
Τον Μάρτιο του 2017 βγήκε σε ηλεκτρονική μορφή το EΡ “Under the Influence of Captain Pan Ikatac” και στο τέλος του χρόνου οι New Zero God ξεκίνησαν περιοδεία παίζοντας αποκλειστικά τραγουδια των Flowers of Romance ως φόρο τιμής για τα 20 χρόνια απο την διάλυση του συγκροτήματος του Πούγουνα.
Τον Ιανουάριο του 2018 η Αμερικάνικη δισκογραφική εταιρία Custom Made Music επανακυκλοφόρησε το ΕΡ του group “Under the Influence of Captain Pan Ikatac”.
Μέσα στην ίδια χρονιά και ενώ το συγκρότημα ηχογραφούσε το επόμενο άλμπουμ του, εμφανίστηκε στην ωριαία μουσική εκπομπή της ΕΡΤ 3 “Volume” και έδωσε συναυλίες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο και Αγρίνιο.
Τον Σεπτέμβριο του 2018, διασκέυασαν το κλασσικό τραγούδι του Lee Hazelwood και της Nancy Sinatra “Summer Wine” το οποίο ηχογράφησαν σε συνεργασία με το Αγγλικό Αναρχοπανκ συγκρότημα Anarchistwood και το διέθεσαν δωρεάν μεσω Bandcamp.
Τον Δεκέμβριο του 2018 οι New Zero God ξεκίνησαν να παρουσιάζουν ενα ακουστικό σετ σε μικρά μπαρ, παίζοντας με δύο ακουστικές κιθάρες, ενα τύμπανο και μια φωνή, τόσο τραγούδια τους, οσο και υλικό των Flowers of Romance αλλά και διασκευές.
Το τελευταίο μέχρι σήμερα άλμπουμ τους, κυκλοφόρησε τον Φλεβάρη του 2019 σε LP με διαφανές βινύλιο και ένα μήνα αργότερα έγινε διαθέσιμο και διαδικτυακά..
Εχει τίτλο “Circus of Tortured Melodies” και σε αυτό συμμετέχουν γνωστοί φίλοι του συγκροτήματος οπως ο Andi Sex Gang, o Νίκος Σκιαδόπουλος των Blues Cargo στην φυσαρμόνικα , ο πιανίστας/οργανίστας Γιώργος Κατσάνος, μέλος των Incirrina και γνωστός απο την συνεργασία του με τον Θάνο Ανεστόπουλο, την Λένα Πλάτωνος κ.α. ο τραγουδιστής του Αγγλικού συγκροτήματος Dark Horizon, Michael Clayton και πολλοί άλλοι…
Τον Ιούνιο του 2019 η Αμερικάνικη ανεξάρτητη εταιρία Cleopatra Records κυκλοφόρησε την συλλογή “The Unquiet Grave 2019” στην οποία συμπεριέλαβε το τραγούδι των New Zero God “Broken Halo”.
Ο covid διέκοψε την πορεία του συγκροτήματος, το οποίο περιορίστηκε σε στουντιακή δουλειά.
Έτσι τον Μάη του 2020 κυκλοφόρησε διαδικτυακά το σινγκλ The Secret is Love με προσκεκλημένο τον Tim Jones, τραγουδιστή και κιθαρίστα του Αγγλικού ψυχεδελικού/space rock συγκροτήματος Census Of Hallucinations.
Λίγο πριν λήξει ο συναγερμός για την πανδημία, οι New Zero God κυκλοφόρησαν, με την ευκαιρία του Halloween, μια διασκευή του “So Excited” των Pointer Sisters και την διέθεσαν δωρεάν στο Bandcamp.
Δεν ήταν η τελευταία διασκευή που το συγκρότημα πρόσφερε στους φίλους του.
Δύο ακόμα ηχογραφήσεις βρήκαν τον δρόμο τους στο Bandcamp: Η διασκευή του κλασσικού “Delilah” του Tom Jones και το “Never Let me Down Again” των Depeche Mode.
H τελευταία μέχρι σήμερα στουντιακή κυκλοφορία του συγκροτήματος βγήκε τον Δεκέμβριο του 2022.
Ακολούθησε μια συνεχής σειρά εμφανίσεων μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2023 και το συγκρότημα έκανε ένα διάλειμα οκτώ περίπου μηνών μέχρι να αρχίσει και πάλι τις εμφανίσεις του.
Σήμερα λοιπόν, καθώς έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ για μια αίθουσα αγώνων πάλης στο Mississippi έμαθα για τον Sputnik Monroe και βρήκα πως μου άρεσε η ιστορία του.
Πιστεύω πως θα τον βρείτε ενδιαφέροντα.
O Sputnik Monroe γεννήθηκε ως Rosco Monroe Merrick στις 18 Δεκεμβρίου του 1928 στο Kansas.
Ξεκίνησε την καριέρα του ως παλαιστής σε περιπλανώμενα τσίρκο το 1945 με το ψευδώνυμο “Rock Monroe” και το άλλαξε σε “Rocky Monroe” το 1949 για να υιοθετήσει το ψευδώνυμο “Sputnik” το 1957 παίρνοντάς το για χάρη του ρώσικου δορυφόρου Sputnik 1 και κέρδιζε τα πλήθη περιγράφοντας τον εαυτό του αλαζονικά ως φτιαγμένο από «στριμμένο ατσάλι και σεξ appeal».
Το 1957, ενώ οδηγούσε για να πάει σε έναν αγώνα πάλης στην Αλαμπάμα, ο Monroe κουράστηκε και ζήτησε από έναν μαύρο που του είχε κάνει ωτοστόπ σε να βενζινάδικο να οδηγήσει εκείνος. Μόλις έφτασαν στην αρένα, ο Monroe έβαλε το χέρι του γύρω από τον μαύρο άνδρα, κάτι που προκάλεσε τις αποδοκιμασίες και τις προσβολές του λευκού πλήθους.
Ο Monroe ανταποκρίθηκε φιλώντας τον άντρα στο μάγουλο.
Αργότερα θα χρησιμοποιούσε αυτόν τον υποβόσκοντα ρατσισμό ως τακτική προώθησης και θα γίνει μια αξιοσημείωτη φιγούρα στην πολιτιστική ιστορία του Μέμφις.
Κατά τη διάρκεια μιας περιόδου όπου ο διαχωρισμός μαύρων και άσπρων ήταν ο κανόνας στις δημόσιες εκδηλώσεις και κατά τη διάρκεια μιας γενικής πτώσης της δημοτικότητας της επαγγελματικής πάλης, ο Monroe αναγνώρισε ότι οι αγώνες στους οποίους χωρίζονταν οι θεατές (οι λευκοί κάθονταν σε καθίσματα στην πλατεία ενώ οι μαύροι έπρεπε να κάθονται στον εξώστη) δεν ήταν σωστό τρόπος προώθησης του αθλήματος στους μαύρους θαυμαστές της πάλης.
Ο πνευματώδης, επιδεικτικός Monroe άρχισε να ντύνεται με ένα μωβ φόρεμα, να κουβαλάει ένα μπαστούνι στολισμένο με διαμάντια και να πίνει σε παραδοσιακά μπαρ μαύρων, στη «μαύρη» περιοχή του Μέμφις, όπου συναναστρεφόταν ανοιχτά με μαύρους θαμώνες και μοίραζε εισιτήρια για τους αγώνες πάλης του.
Ως αποτέλεσμα αυτού, τον συνελάμβανε συχνά η αστυνομία για μια ποικιλία αόριστων, πλαστών κατηγοριών, και μικροπταίσματα.
Σε κάθε περίπτωση, προσλάμβανε έναν μαύρο δικηγόρο και εμφανιζόταν στο δικαστήριο, πλήρωνε ένα μικρό πρόστιμο και συνέχιζε αμέσως τη συμπεριφορά που είχε ως αποτέλεσμα τη προηγούμενη σύλληψή του.
Εξαιτίας αυτού, δημοτικότητά του εκτινάχθηκε στα ύψη μεταξύ της μαύρης κοινότητας.
Στα σόου του, αν και οι θέσεις στην πλατεία, στις αρένες μπορεί να ήταν μισοάδειες απο λευκούς φιλάθλους, ο εξώστης θα ήταν γεμάτος με μαύρους φιλάθλους ενώ υπήρχαν πολλοί ακόμα που δεν χωρούσαν να μπουν στον εξώστη.
Την εποχή εκείνη ακόμα και οι αγώνες ήταν διαχωρισμένοι και μαυροι παλαιστές πάλευαν μόνο με μαυρους…
Ο Monroe, έχοντας γίνει η μεγαλύτερη φίρμα της πάλης στην επικράτεια, σύντομα αρνήθηκε να παίζει εκτός και αν οι θαμώνες, ανεξάρτητα από τη φυλή τους, είχαν τη δυνατότητα να καθίσουν σε οποιαδήποτε θέση στο Ellis Auditorium (ήταν αρένα αγώνων του Μεμφις με χωρητικότητα 10.000 θέσεων).
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, ο διοργανωτής να υποκύψει στις απαιτήσεις για να συνεχιστούν οι αγώνες πάλης, τα εισιτήρια των οποίων αξαντλούνταν στη συνέχεια απο τους μαύρους θαυμαστές του Monroe, σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνοντας τα 15.000 τη φορά, γεμίζοντας πλήρως το αμφιθέατρο.
Σύντομα, άλλα αθλητικά γεγονότα του Νότου, αναγνωρίζοντας τα τεράστια οικονομικά οφέλη, άρχισαν επίσης να σταματούν τον διαχωρισμό ανάμεσα στο λευκό και μαύρο κοινό.
O Sputnik Monroe αποσύρθηκε από την πάλη το 1975 αλλά επέστρεψε για να παλέψει έναν τελευταίο αγώνα το 1988.
Είχε 3 παιδιά και πέθανε στον ύπνο του στην Florida στις 3 Νοεμβρίου του 2006 σε ηλικία 77 ετών.
Manchester’s The Speed Of Sound celebrates 35th anniversary by releasing ‘A Cornucopia: Minerva’ album & video for ‘The Great Acceleration’
Manchester indie rock psychonauts The Speed Of Sound presents their new album ‘A Cornucopia: Minerva’, their second album issued via Big Stir Records, along with the video for ‘The Great Acceleration’ – the second single from the album, following up ‘West Wind‘.
Hailing from Manchester, The Speed Of Sound is made up of father and son John Armstrong (guitars and vocals) and Henry Armstrong (keyboards), Ann-Marie Crowley (vocals and guitar), Kevin Roache (bass guitar) and John Broadhurst (drums).
Full of ambition, energy, and eccentric melodic brilliance, this is the first record of the three-album set ‘A Cornucopia: Minerva, Victory, Bounty‘ from these future-retromodernist garage-psych stalwarts. While these albums will see digital editions over the next year, the Vinyl and CD versions are 3-disc sets carrying the umbrella title ‘A Cornucopia’. Released as deluxe editions, each set includes two full-length bonus albums ‘Victory’ and ‘Bounty’. But it all begins with ‘Minerva’.
With ‘A Cornucopia: Minerva’ coinciding with the band’s 35th anniversary, The Speed Of Sound returns triumphant, defiant and redemptive, following up their 2021 critically acclaimed album ‘Museum Of Tomorrow‘. Named for the goddess associated with wisdom, the arts and strategic warfare, this album explores themes of resistance to mainstream cultural dominance, championing individual identity and artistic creativity whilst being a vigorous musical celebration of subcultural existence in the face of predominantly bland pop culture.
‘Minerva’ presents 14 fresh and variegated tracks, each one a burst of differently-hued radio friendly sonic technicolor. These new pieces range from the recklessly fast Bo Diddley rhythm successfully merged with a Wagnerian horn section of lead single ‘West Wind’ to the haunting and spacious ballad critiquing Economic Theory that is ‘Trickledown‘ to the stripped back mediaeval folk-tinged starkness of ‘The Harvest‘ to the stratospheric vastness of ‘The Great Acceleration’.
The album passes seamlessly through the acoustic guitar-driven groove of ‘SS-100-X‘, the spacious iridescence of ‘Eight Fourteen Monday‘, the lively ascendence of ‘The Party Sniper‘, the glowing radioactivity metaphor of ‘Half Life‘ to the bright uplifting dementia and identity-loss focused ‘Mind Palace‘. While the bouncing vibe of ‘Bodysnatchers‘ reminds us to stay awake and not slip into the drabness of normalcy, the crunching melodic punch of ‘Clickbait‘ zings into the typewriter introduction of ‘Yet Another Tuesday‘, onwards to the punkifed rhythm and blues of ‘So Faux‘ and the closing acoustic riot of ‘Question Time‘.
With their inbuilt eclectic and genre-defying style, The Speed Of Sound expand from their base-camp foundation of multiple 1960s, punk and new wave influences, encompassing wide dynamic and stylistic variation, crossing borders and pushing boundaries at every opportunity while retaining continuity. The music bursts with experimentation whilst retaining hooks and melodic sensibility, plus the sharp barbed wit, lyrical depth and all-pervading sense of joy that form the irrepressible, uplifting hallmarks of this band.
Throughout their 35-year history, The Speed Of Sound have continuously produced music laced with optimism and lyrical bite, tapping the DIY ethos of punk and the restless lust for experimentation of psychedelia. Formed in 1989 with a pre-history dating back to the day Andy Warhol died in 1987, their music has always been idiosyncratic, counter-intuitive and perpetually looking for something new.
As of April 26, ‘Minerva’ is available in both formats from Big Stir Records via Bandcamp. Even better – dive into the jam-packed triple LP and CD editions of ‘A Cornucopia’.
TRACK LIST
01. West Wind (2:39)
02. SS-100-X (3:13)
03. Eight Fourteen Monday (2:59)
04. The Party Sniper (People Down There) (3:09)
05. Half Life (2:47)
06. Mind Palace (3:09)
07. The Great Acceleration (4:26)
08. The Harvest (2:28)
09. Bodysnatchers (2:20)
10. Trickledown (3:23)
11. Clickbait (2:39)
12. Yet Another Tuesday (2:54)
13. So Faux (2:59)
14. Question Time (2:53)
CREDITS
All songs written by John Armstrong
John Armstrong – guitars and vocals
Ann-Marie Crowley – vocals and guitars
Kevin Roache – bass guitar
John Broadhurst – drums
Henry Armstrong – keyboards
Bob Dinn – trumpet and flugelhorn
Chris Guest – harmonium, vibraphone, organ, shakers, tambourine
Alex Armstrong – typewriter on ‘Yet Another Tuesday’
Voices on ‘Mind Palace’ by Janet Stacey Dando, Henry Armstrong, Nick Frater, Jason Edge (courtesy of The Electric Stars), John Broadhurst, Mark Britton (courtesy of Amoeba Teen), Janet Armstrong, Louise Turner, Peter Watts & Ruth Rogers (courtesy of Spygenius) and Kevin Roache, plus Ivy Frater (heartbeat) Recorded, Mixed and Mastered at Vibratone Sound Studio in Manchester by Chris Guest, Adam Crossley and The Speed Of Sound.
Φτάνοντας φέτος τα 80 χρόνια απο την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Ναζί, την οποία περιέργως δεν γιορτάζουμε, παρά είμαστε οι μοναδική χώρα στην οποία εορτάζουμε την αρχή του πολέμου (πράγμα που έφτιαξε οικονομικά πολύ κόσμο απ ότι φαίνεται) να σημειώσω κάτι σχετικά με κάποιους αμετανόητους από μια άλλη χώρα:
Είδα λοιπόν το ντοκιμαντέρ The Act of Killing, των σκηνοθετών Joshua Oppenheimer και Christine Cynn μόνο μία φορά στην ζωή μου, γύρω στο 2013 και δεν το ξέχασα ποτέ.
Δεν ξέχασα πως ακόμα και κάποιοι καθημερινοί άνθρωποι, της διπλανής πόρτας, μπορούν να πιστέψουν ότι κάτω από συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες, το να αφαιρέσουν ανθρώπινες ζωές είναι αποδεκτό από την κοινωνία και θα τους κάνει να φανούν καλοί και ωραίοι (σας θυμίζει κάτι αυτό;)
Δύο από τους πιο βραβευμένους δημιουργούς ντοκιμαντέρ στον κόσμο – ο Werner Herzog και ο Errol Morris – έχουν δουλέψει στην παραγωγή του The Act of Killing.
Η ταινία επικεντρώνεται στους δράστες των μαζικών δολοφονιών στην Ινδονησία του 1965-1966, όπως εκείνοι είναι στις μέρες μας. Η γενοκτονία είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο σχεδόν ενός εκατομμυρίου ανθρώπων, που φαινομενικά ανήκαν στην τοπική κομμουνιστική κοινότητα.
Το εγχείρημα ξεκίνησε με επίκεντρο τις οικογένειες των θυμάτων, αλλά πολλοί συνελήφθησαν καθώς ο Joshua Oppenheimer έκανε τις συνεντεύξεις μαζί τους. Κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας άρχισε να συναντά βασανιστές, έτσι αποφάσισε να επικεντρώσει πλέον την ιστορία σε αυτούς.
Όταν ο Suharto ανέτρεψε τον Sukarno, τον Πρόεδρο της Ινδονησίας, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Κινήματος της 30ης Σεπτεμβρίου το 1965, οι γκάνγκστερ Anwar Congo και Adi Zulkadry στο Medan (Βόρεια Σουμάτρα) προήχθησαν από πωλητές εισιτηρίων κινηματογράφου της μαύρης αγοράς, στο πιο ισχυρό εκτελεστικό απόσπασμα στη Βόρεια Σουμάτρα. Επίσης, απέσπασαν χρήματα από Κινεζικής εθνικότητας ανθρώπους με αντάλλαγμα τη ζωή τους. Μόνο ο ίδιος ο Anwar λέγεται πως σκότωσε με τα χέρια του 1000 ανθρώπους.
Σήμερα, ο Anwar τιμάται από τη δεξιά πτέρυγα μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης, την Pemuda Pancasila, που δημιουργήθηκε από τα τάγματα θανάτου. Η οργάνωση είναι τόσο ισχυρή που στους ηγέτες της συμπεριλαμβάνονται υπουργοί της κυβέρνησης που εμπλέκονται ανοιχτά στη διαφθορά, στη νοθεία των εκλογών και στην εκκαθάριση ανθρώπων με σκοπό να απαλλοτριωθεί η γη τους.
Πώς να ξεχάσω λοιπόν αυτό το ντοκιμαντέρ, όταν με πρόσκληση του σκηνοθέτη, ο Anwar αφηγείται μπροστά στις κάμερες τις εμπειρίες από τις δολοφονίες που έκανε και αναπαριστά σκηνές που απεικονίζουν τις αναμνήσεις και τα συναισθήματά του την ώρα των φόνων. Οι σκηνές αυτές αναπαράγονται με το στυλ των αγαπημένων του ταινιών: γκανγκστερικές, γουέστερν και μιούζικαλ.
Παρουσιάζονται διάφορες πτυχές της κινηματογραφικής διαδικασίας του Anwar και των φίλων του, αλλά καθώς εμβαθύνουν στις προσωπικές εμπειρίες του Anwar, οι σκηνές που αναπαράγονται αρχίζουν να κυριαρχούν στην αφήγηση. Ο Joshua Oppenheimer που σκηνοθέτησε το ντοκιμαντέρ, αποκάλεσε το αποτέλεσμα “ντοκιμαντέρ της φαντασίας”.
Αφού ο Anwar υποδύεται ένα από τα θύματά του, δεν μπορεί να συνεχίσει. Ο Oppenheimer, πίσω από την κάμερα, του λέει πως ήταν ακόμα χειρότερα για τα ίδια τα θύματα, γιατί ήξεραν ότι επρόκειτο να σκοτωθούν, ενώ ο Anwar απλά παίζει. Στη συνέχεια, ο Anwar αμφιβάλει για το αν έχει αμαρτήσει ή όχι, και λέει κλαίγοντας ότι δεν θέλει να το σκέφτεται. Επισκέπτεται ξανά την ταράτσα όπου ισχυρίζεται ότι έγιναν πολλές από τις δολοφονίες που διέπραξε και επαναλαμβάνει επανειλημμένα ενώ περιγράφει πώς είχε σκοτώσει ανθρώπους κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας.
Ο συν-σκηνοθέτης, καθώς και άλλα 48 μέλη του κινηματογραφικού συνεργείου με 27 διαφορετικές ιδιότητες, αναφέρονται ως «Ανώνυμοι» επειδή εξακολουθούν να φοβούνται την εκδίκηση από τους δολοφόνους της ομάδας θανάτου.
Ποιοι είναι αυτοί που χαίρονται λοιπόν με τον θάνατο;
Ποιοι είναι αυτοί που όταν σκοτώνουν γελόντας και όταν ετοιμάζονται να εκτελεστούν κλαίνε;
Με το θέμα της μεταμόρφωσης ενός απλού καθημερινού ανθρώπου σε δολοφόνο καταπιάνονται πολλά ντοκιμαντέρ, όπως και το Ordinary Men (Ganz normale Männer – Der ‘vergessene Holocaust’) των Manfred Oldenburg και Oliver Halmburger, το οποίο ακολουθεί ένα απο τα τάγματα δολοφόνων της SD, της υπηρεσίας ασφαλείας των SS, στην οποία ανήκαν δεκάδες χιλιάδες Γερμανών οι οποίοι λειτουργούσαν ως αστυνομικές μονάδες και εκτελεσαν εκατοντάδες χιλιάδες αντρες, γυναίκες και παιδιά.
Κάποιος απο το κοινό, μετά από μια προβολή του The Act of Killing στο Βερολίνο, είπε ότι αυτό που είχε κάνει ο σκηνοθέτης Joshua Oppenheimer ήταν «σαν να έβαλε αξιωματικούς των SS να αναπαραστήσουν το Ολοκαύτωμα». Ο Oppenheimer απάντησε ότι δεν είναι καθόλου το ίδιο «επειδή οι Ναζί δεν είναι πλέον στην εξουσία», ενώ τα μέλη της ομάδας θανάτου που εμφανίζονται στο ντοκιμαντέρ εξακολουθούν να προστατεύονται από την κυβέρνηση της Ινδονησίας.
Ο Oppenheimer άρχισε να παίρνει συνεντεύξεις από οικογένειες επιζώντων και θυμάτων των γεγονότων του 1965 προτού επικεντρώσει την ταινία στους δολοφόνους. Αυτό έγινε μετά από παρέμβαση των τοπικών αρχών. Ο Anwar Congo ήταν ο 41ος δράστης/δολοφόνος από τον οποίο πήρε συνέντευξη.
Κανείς δεν είναι σίγουρος για το τι υπάρχει μετά απο τούτην εδω την ζωή, σε όποια θρησκεία και αν πιστεύει.
Για το μόνο που είναι κάποιος σίγουρος είναι πως δεν θα είναι εκεί για να δει τις θα συμβεί στους δικούς του, ποιος θα τους προστατέψει ή ποιος θα τους φάει λάχανο.
Γιατί ένα πλάσμα άψυχο, είναι σαν μια κούκλα φτιαγμένη από κουρέλια που την κλωτσάνε πέρα-δώθε όλοι, χωρίς σεβασμό.
Κι αυτή η εικόνα, δεν αρέσει σε κανένα για τον εαυτό του ή για τους οικείους του.
Αν δεν την έχετε δει, δείτε την και βάλτε να την δει και κάνενα εύκαιρος κομπλεξικός… ολοι ξέρουμε απο έναν.
aatha
davealucard7
deejayarmand
Jez Keefe
panole8riambos
sinnaa
tribe4mian's weblog 